Παθήσεις

Η πρεσβυωπία είναι η διαταραχή της προσαρμογής του ματιού και επομένως η αδυναμία να δει κοντά. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως μετά την ηλικία των 40 ετών ή και νωρίτερα αν υπάρχει υπερμετρωπία.

Η πάθηση οφείλεται στην απώλεια της ελαστικότητας του ακτινωτού μυός και στην έλλειψη ευκαμψίας του φακού. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία που σχετίζεται με την ηλικία.  Η πρεσβυωπία είναι λοιπόν η αδυναμία του ματιού να εστιάσει στις κοντινές αποστάσεις. Στο παρελθόν, η πιο συχνή λύση είναι να φοράει κάποιος γυαλιά ή ειδικούς πολυεστιακούς φακούς  για την πρεσβυωπία. Αλλά στη σύγχρονη εποχή, οι χειρουργικές θεραπείες για την πρεσβυωπία είναι επίσης διαθέσιμες για τους κατάλληλους υποψηφίους.  Αν έχετε καταρράκτη μαζί με πρεσβυωπία, ο φακός AcrySof IQ PanOptix μπορεί να διορθώσει και τις 2 καταστάσεις.  H μυωπία, η πρεσβυωπία, η υπερμετρωπία, και ο αστιγματισμός μπορούν να διορθωθούν με μία μόνο επέμβαση για να βλέπει κάποιος καθαρά τόσο κοντά όσο και μακριά αμέσως μετά το χειρουργείο του καταρράκτη χωρίς γυαλιά.

Το υπόσφαγμα είναι μια καλής πρόγνωσης αιμορραγία στον επιπεφυκότα που υποχωρεί μετά από λίγες μέρες από μόνη της.

Συμπτώματα δεν υπάρχουν εκτός από την ερυθρότητα, την οποία ανακαλύπτει κανείς όταν κοιτάξει στον καθρέφτη ή αν του το πει κάποιος άλλος.

Συνήθως συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος από πολύ ζεστό περιβάλλον (π.χ. μετά από ένα ζεστό μπάνιο) εκτεθεί στο κρύο, οπότε την αγγειοδιαστολή των πολύ μικρών αγγείων του επιπεφυκότα ακολουθεί αγγειοσύσπαση.

Σπάνια και όταν το υπόσφαγμα συμβαίνει πολύ συχνά υπάρχει πιθανότητα να κρύβει αρτηριακή υπέρταση, διαταραχή της πηκτικότητας του αίματος ή να σχετίζεται με τη λήψη αντιπηκτικών φαρμάκων.

Ιογενής επιπεφυκίτιδα είναι μια λοίμωξη του επιπεφυκότα που οφείλεται σε ιούς. Είναι μια συχνή λοίμωξη που μπορεί να συμβεί σε κάθε ηλικία και προκαλεί πολύ έντονα συμπτώματα, με ερυθρότητα, κάψιμο, πρήξιμο στα βλέφαρα, πόνο, επώδυνο διογκωμένο λεμφαδένα και πολλά δάκρυα. Σε κάποιες περιπτώσεις της επιπεφυκίτιδας προηγείται πυρετός και συμπτώματα λοίμωξης του ανώτερου αναπνευστικού. Αρχικά προσβάλλεται το ένα μάτι και η λοίμωξη επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα, για να αρχίσει η βελτίωση μετά από 5-6 ημέρες, οπότε και προβάλλεται και το άλλο μάτι με ελαφρότερα όμως συμπτώματα. Η φλεγμονή κρατά συνολικά 7 με 21 ημέρες. Είναι μια άκρως μεταδοτική ασθένεια και συνήθως εμφανίζονται επιδημίες. Η μετάδοση γίνεται με την επαφή (χέρια, πετσέτες, οφθαλμολογικά μηχανήματα). Θεραπευτικά το μόνο που χρειάζεται είναι συχνή χρήση τεχνητών δακρύων. Αν και η κορτιζόνη σε σταγόνες μπορεί να ανακουφίσει από τα συμπτώματα, και πολλοί οφθαλμίατροι τη συνιστούν, δεν επιτρέπεται η χρήση της γιατί επιμηκύνει τη ζωή του ιού και καθυστερεί την ίαση. Αν μετά από 10 ημέρες τα συμπτώματα συνεχίζονται ή επιδεινώνονται τότε έχουν δημιουργηθεί επιπλοκές (μεμβράνες), που θα πρέπει να αφαιρεθούν γιατί μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στους επιπεφυκότες. Μια άλλη επιπλοκή είναι η εμφάνιση θολεροτήτων στον κερατοειδή. Παρά το ό,τι πιστεύουν πολλοί οφθαλμίατροι οι θολερότητες αυτές δεν προκαλούν προβλήματα στην όραση πέραν μιας πρόσκαιρης μυωπίας ή αστιγματισμού και συνήθως υποχωρούν χωρίς θεραπεία. Η χρήση κορτιζόνης δεν έχει να προσφέρει πολλά στην όραση. Οι θολερότητες αυτές έχουν διάρκεια από λίγες εβδομάδες εως και δύο χρόνια σε σπάνιες περιπτώσεις.

Η θρόμβωση της αμφιβληστροειδικής φλέβας είναι συχνή αγγειακή διαταραχή και μία από τις πιο συχνές αιτίες τύφλωσης.

Αν το κώλυμα βρίσκεται στο οπτικό νεύρο η απόφραξη αφορά σε ολόκληρη τη φλέβα και λέγεται θρόμβωση κεντρικής φλέβας αμφιβληστροειδή. Αν το κώλυμα βρίσκεται περιφερικά και συνήθως σε σημείο όπου η φλέβα διασταυρώνεται με αρτηρία, τότε λέγεται θρόμβωση κλάδου φλέβας.

Η απόφραξη της φλέβας ή κλάδου της συμβαίνει συνήθως μετά το 50ο έτος της ηλικίας και σχετίζεται συχνά με αρτηριακή υπέρταση ή σακχαρώδη διαβήτη, αλλά όχι με καρδιαγγειακά νοσήματα. Θρόμβωση φλέβας αμφιβληστροειδή σε νεότερες ηλικίες μπορεί να σχετίζεται με συστηματικό νόσημα. Η ίδια η πάθηση δεν έχει θεραπεία, θεραπεία όμως χρειάζονται οπωσδήποτε οι επιπλοκές που μπορεί να προκαλέσει. Τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να αναγνωριστεί συγκεκριμένο αίτιο που προκάλεσε τη θρόμβωση.

Η απόφραξη της κεντρικής φλέβας μπορεί να σχετίζεται με :

Σακχαρώδης διαβήτης

Αρτηριακή υπέρταση

Πολυερυθραιμία

Δρεπανοκυτταρική αναιμία

Στένωση έσω καρωτίδας

Αρτηριο-φλεβώδης επικοινωνία

Αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο

Συγγενείς διαταραχές πηκτικότητας αίματος

Πολλαπλούν μυέλωμα

Θρομβοκυτταραιμία

Αρτηριοσκλήρυνση

Αρτηριακή υπέρταση

Σαρκοείδωση

Νόσο Αδαμαντιάδη-Behcet

Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο

 

Ποιες είναι οι μορφές της θρόμβωσης φλέβας αμφιβληστροειδή

Υπάρχουν δυο μορφές απόφραξης η ισχαιμική και η μη ισχαιμική. Η ισχαιμική μορφή είναι πολύ πιο σοβαρή και αυτή που μπορεί να οδηγήσει σε τύφλωση, αφού σχετίζεται με βαριές επιπλοκές που αντιμετωπίζονται δύσκολα.

 

Ποια είναι τα συμπτώματα της θρόμβωσης φλέβας αμφιβληστροειδή

Η αιφνίδια μείωση της όρασης είναι το μοναδικό σύμπτωμα. Είναι μεγαλύτερη στην ισχαιμική μορφή. Σε απόφραξη κλάδου μπορεί ο άρρωστος να αντιλαμβάνεται μόνο σκότωμα σε κάποια περιοχή χωρίς να έχει μείωση της κεντρικής όρασης.

 

Πώς γίνεται η διάγνωση της θρόμβωσης φλέβας αμφιβληστροειδή

Η οφθαλμοσκόπηση με ανοιχτή κόρη (μυδρίαση) βάζει τη διάγνωση, αφού η κλινική εικόνα είναι χαρακτηριστική με τις αιμορραγίες στον αμφιβληστροειδή σαν φλόγες και τα αποφραγμένα αγγεία.

Γενική αίματος, σάκχαρο, χοληστερίνη και μέτρηση αρτηριακής πίεσης. Μόνο αν η απόφραξη αφορά και στα δύο μάτια θα χρειαστούν ειδικότερες εργαστηριακές εξετάσεις.

Οπτική τομογραφία συνοχής (OCT) μπορεί να γίνει προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχει οίδημα στην ωχρά κηλίδα

Φλουραγγειογραφία θα γίνει αργότερα όταν οι αιμορραγίες υποχωρήσουν προκειμένου να διευκρινιστεί αν υπάρχει ισχαιμία του αμφιβληστροειδή ή επιπλοκές, όπως οίδημα ωχράς και ανάπτυξη παθολογικών αγγείων στον αμφιβληστροειδή (νεοαγγεία).

 

Ποια είναι η θεραπεία της θρόμβωσης φλέβας αμφιβληστροειδή

Οι αιμορραγίες στον αμφιβληστροειδή, που πολλές φορές επηρεάζουν την όραση, υποχωρούν με τον καιρό από μόνες τους.

Αν υπάρχει ισχαιμία στον αμφιβληστροειδή θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί με LASER, όπως επίσης αν έχουν δημιουργηθεί νεοαγγεία.

Για το οίδημα της ωχράς μπορεί να χρειαστεί ένεση anti-VEGF ή κορτιζόνης μέσα στο μάτι ή ακόμα χειρουργική τοποθέτηση εμφυτεύματος που απελευθερώνει για μεγάλο διάστημα κορτιζόνη μέσα στο μάτι.

Αλλεργική επιπεφυκίτιδα είναι φλεγμονή του επιπεφυκότα που προκύπτει από υπερβολική αντίδραση του ματιού όταν έρθει σε επαφή με εξωτερικούς παράγοντες (περιβάλλον ή κολλύρια)που θεωρούνται ξένοι και ο οργανισμός αντιδρά για να τους εξουδετερώσει. Η αλλεργική επιπεφυκίτιδα συνήθως υπάρχει μαζί με άλλες αλλεργικές εκδηλώσεις όπως ρινίτιδα, άσθμα, έκζεμα. Τα άτομα με ιστορικό αλλεργίας στην οικογένεια έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εκδηλώσουν μια μορφή αλλεργίας. Mπορεί να εμφανίζεται εποχιακά, όταν το αλλεργιογόνο βρίσκεται στο περιβάλλον συνεχώς για ορισμένες εποχές και τότε καλείται εποχιακή αλλεργική επιπεφυκίτιδα ή να εκδηλώνεται όλο το χρόνο με εξάρσεις και υφέσεις, αν τα αλλεργιογόνα βρίσκονται μόνιμα στο περιβάλλον, οπότε και ονομάζεται ολοετής αλλεργική επιπεφυκίτιδα.

 

Ποια είναι τα αίτια της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας

Τα πιο συνηθισμένα:

Κολλύρια (η φαρμακευτική ουσία ή πολλές φορές το συντηρητικό του κολλυρίου)
Δερματικές αλοιφές

Τροφές

Καλλυντικά

Αρώματα

Γύρη

Ακάρεα οικιακής σκόνης

Τρίχωμα ή σάλιο των κατοικίδιων ζώων

 

Συμπτώματα της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας

Τα συμπτώματα της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας οφείλονται στην απελευθέρωση ισταμίνης και άλλων δραστικών ουσιών από κύτταρα του επιπεφυκότα και είναι χαρακτηριστικά.

Φαγούρα

Κόκκινα μάτια

Δάκρυσμα

Κάψιμο

Οίδημα βλεφάρων

Οίδημα επιπεφυκότα (τα μάτια φαίνονται σαν να γυαλίζουν).

 

Διάγνωση της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας

Η διάγνωση βασίζεται ουσιαστικά στο ιστορικό του ασθενή και στα συμπτώματα. Μπορούμε να πούμε ότι χωρίς φαγούρα δεν υπάρχει αλλεργία και αν υπάρχει φαγούρα τότε είναι οπωσδήποτε αλλεργία. Η διαπίστωση του αλλεργιογόνου με ειδικές εξετάσεις έχει νόημα γιατί αν το γνωρίζουμε μπορούμε να το αποφύγουμε ή να το εξαφανίσουμε από τη ζωή μας.
Θεραπεία της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας

Η πιο ουσιαστική παρέμβαση στην αλλεργική επιπεφυκίτιδα είναι η αποφυγή του αλλεργιογόνου. Τις μέρες με ισχυρό άνεμο που γύρη μεταφέρεται παντού ή τις μέρες με νέφος οι ασθενείς θα πρέπει να αποφεύγουν την έξοδο από το σπίτι ή να φορούν προστατευτικά γυαλιά. Ο καλός και καθημερινός αερισμός της κατοικίας, των ρούχων και των κλινοσκεπασμάτων, η απομάκρυνση παλιών επίπλων, η αποφυγή μοκέτας  και η παραμονή των ζώων εκτός σπιτιού είναι επίσης καθοριστικοί παράγοντες πρόληψης.

 

 Ανακούφιση από τα συμπτώματα προσφέρουν συχνά:

Κρύες κομπρέσες, τεχνητά δάκρυα και καλό πλύσιμο με κρύο νερό.

Αντι-ισταμινικά κολλύρια.

Κορτιζονούχα κολλύρια.

Μονιμότερη αντιμετώπιση και πρόληψη κρίσεων μπορεί να προσφέρουν

Κολλύρια που σταθεροποιούν τα κύτταρα που ελευθερώνουν τις ουσίες της φλεγμονής (σιτευτικά κύτταρα ή mast-cells). Η χορήγηση των κολλυρίων αυτών πρέπει να ξεκινά πριν την έλευση της εποχής της αλλεργίας και να συνεχίζεται για όλο το διάστημα που διαρκεί.

Φάρμακα από το στόμα (αντι-ισταμινικά) δεν φαίνεται να αποδίδουν και πολλές φορές επιδεινώνουν τα συμπτώματα. Η απευαισθητοποίηση μικρή μόνο θεραπευτική αξία έχει στις αλλεργικές επιπεφυκίτιδες.

Η βλεφαρίτιδα είναι μια χρόνια φλεγμονή των βλεφάρων και ιδίως της περιοχής κοντά στην βάση των βλεφαρίδων. Η νόσος είναι συχνή και μπορεί να συμβεί σε όλες τις ηλικίες. Αν και είναι εξαιρετικά ενοχλητική, δεν είναι επικίνδυνη.
Ποια είναι τα αίτια της βλεφαρίτιδας

Αν και δεν είναι πλήρως γνωστά τα αίτια που προκαλούν τη βλεφαρίτιδα, λοιμώξεις και δερματικές παθήσεις μπορεί να σχετίζονται με την εμφάνιση της. Όλοι οι άνθρωποι έχουν βακτήρια στην επιφάνεια του δέρματος τους, αλλά μόνο σε ορισμένα άτομα τα βακτήρια αναπτύσσονται στις ρίζες των βλεφαρίδων.

 

Ποιες είναι οι μορφές της βλεφαρίτιδας

Πρόσθια βλεφαρίτιδα

Η φλεγμονή βρίσκεται στην εξωτερική πλευρά του βλεφαρικού χείλους και ακριβώς στην περιοχή έκφυσης των βλεφαρίδων

Οπίσθια βλεφαρίτιδα.

Η φλεγμονή βρίσκεται στην εσωτερική πλευρά του βλεφαρικού χείλους , προκύπτει από την δυσλειτουργία των αδένων που παράγουν λίπος (σμήγμα) και καλούνται μεϊβομιανοί αδένες.
Ποια είναι τα συμπτώματα της βλεφαρίτιδας

Κρούστα στα βλέφαρα και τις βλεφαρίδες

Φαγούρα

Δακρύρροια

Ερυθρότητα στο περιθώριο βλεφάρου και του ματιού

Κάψιμο

Αίσθηση ξένους σώματος

Απώλλεια βλεφαρίδων

 

Ποια είναι η θεραπεία της βλεφαρίτιδας
Ζεστές κομπρέσες: βουτάμε μια καθαρή πετσέτα σε ζεστό νερό (όσο να το αντέχουμε) και τη βάζουμε στα βλέφαρα για 5 λεπτά. Αν κρυώνει την ξαναβουτάμε στο ζεστό νερό. Αυτό βοηθά να ανοίξουνοι πόροι των αδένων

Μασάζ βλεφαρίδων: με το δάκτυλο μας ή με μια μπατονέτα τρίβουμε τα βλέφαρα, ώστε να αποσυμφορηθούν οι αδένες ή να καθαριστούν οι βλεφαρίδες από τα μικρόβια·

Αντιβιοτική αλοιφή

Τεχνητά δάκρυα

Διατροφή ή Βιταμίνες: τα Ω3λιπαρά μπορεί να βοηθήσουν στην ομαλή παραγωγή λίπους των αδένων

Θεραπεία της ροδόχρου ακμής

Υγιεινή δέρματος: τακτικός καθαρισμός βλεφαρίδων, φρυδιών, δέρματος προσώπου και τριχωτού κεφαλής

Είναι η προσβολή του κερατοειδή από ιούς της οικογένειας των ερπητοϊών, δηλαδή από τον ιό του απλού έρπητα 1 (HSV-1) και τον ιό του έρπητα ζωστήρα –ανεμευλογιάς (VZV)  Ο HSV-1 είναι ο ιός που προκαλεί και τον επιχείλιο έρπητα και δεν έχει σχέση με τον έρπητα των γεννητικών οργάνων. Ο VZV είναι ο ιός που προκαλεί την ανεμευλογιά στα παιδιά και τον ζωστήρα στους ενήλικες. Οι ιοί αυτοί είναι πολύ διαδομένοι στο περιβάλλον και πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν έρθει σε επαφή, αλλά δεν εμφανίζουν προβλήματα. Περιστασιακά και αν το ανοσιακό σύστημα εξασθενήσει είτε πρόσκαιρα (κούραση, κρύωμα, ψυχικό stress) είτε μόνιμα (AIDS, λήψη ανοσοκατασταλτικών) οι ιοί μπορεί να αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται ή να μετακινούνται σε άλλα μέρη του οργανισμού και να προκαλούν τελικά νόσο. Η ερπητική κερατίτιδα είναι συχνή, εκδηλώνεται σε όλες τις ηλικίες και μπορεί να καταλήξει εξαιρετικά καταστροφική για τα μάτια και την όραση. Οι ερπητοϊοί προσβάλλουν το ένα μόνο μάτι και εξαιρετικά σπάνια και τα δύο. Η κερατίτιδα από HSV-1 συνήθως εμφανίζεται σε ανθρώπους που πάσχουν από επιχείλιο έρπητα, ενώ η κερατίτιδα από VZV πάντα σε συνδυασμό με οφθαλμικό δερματικό έρπητα ζωστήρα ή μετά από ανεμευλογιά. Σε κάποιες περιπτώσεις η νόσος είναι μια αληθινή λοίμωξη και σε κάποιες άλλες υπάρχει και μια μη λοιμώδης φλεγμονώδης διαδικασία που πυροδοτείται από τον ιό. Η ερπητική κερατίτιδα συνήθως διαρκεί 2 εβδομάδες, αλλά πολύ συχνά θα επανέλθει. Οι υποτροπή μπορεί να γίνει σύντομα ή μετά από πολλά χρόνια.

 

Ποια είναι τα συμπτώματα της ερπητικής κερατίτιδας

·       Πόνος

·       Ερυθρότητα

·       Δακρύρροια

·       Φωτοφοβία

·       Θολή όραση

·       Κεφαλαλγία
Στην VZV κερατίτιδα υπάρχουν ή έχουν προηγηθεί επώδυνες φυσαλίδες στο δέρμα του μετώπου, των βλεφάρων και της μύτης.

 

Πώς γίνεται η διάγνωση της ερπητικής κερατίτιδας

Συνήθως η κλινική εικόνα φτάνει για να βάλει τη διάγνωση ο οφθαλμίατρος. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να χρειαστούν ειδικές εξετάσεις σε ξέσματα κερατοειδή.

 

Πώς αντιμετωπίζεται η ερπητική κερατίτιδα

Η επιθηλιακή μορφή της HSV κερατίτιδας χρειάζεται μόνο μια αντιερπητική αλοιφή, ενώ η στρωματική μορφή της HSV κερατίτιδας και η VZV κερατίτιδα χρειάζονται αντιερπητικό από το στόμα και οπωσδήποτε σταγόνες κορτιζόνης. Η νεκρωτική μορφή απαιτεί αντιερπητικό και κορτιζόνη από το στόμα. Όταν οι υποτροπές της κερατίτιδας είναι συχνές (περισσότερες από 2 φορές το χρόνο) τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντιερπητικό χάπι προφυλακτικά για μεγάλο χρονικό διάστημα (ίσως και εφόρου ζωής)

 

Πόσο επικίνδυνη είναι η ερπητική κερατίτιδα

Χωρίς θεραπεία μπορεί να προκαλέσει μόνιμη θόλωση του κερατοειδή ή ακόμα και παθολογικά αγγεία(νεοαγγεία). Στις περιπτώσεις αυτές και αν η όραση εμποδίζεται ίσως χρειαστεί μεταμόσχευση κερατοειδή. Συχνά μια στρωματική κερατίτιδα προκαλεί αυξημένη πίεση στο μάτι που μπορεί να φτάσει μέχρι και την εκδήλωση γλαυκώματος.

Η αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς είναι μια πολύ σοβαρή κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ή ακόμη και μόνιμη απώλεια της όρασης. Αυτό συμβαίνει όταν ο αμφιβληστροειδής διαχωρίζεται από τους υποκείμενους υποστηρικτικούς ιστούς και εμποδίζει τον αμφιβληστροειδή να λειτουργεί σωστά. Μερικά κοινά συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν: μαύρες κηλίδες (μυγάκια), λάμψεις φωτός (φωταψίες), κάποιες φορές μείωση της όρασης ή εμφάνιση μιας σκιάς σαν «κουρτίνα» σ’ένα μέρος ή όλο το οπτικό πεδίο του ματιού. Δεν υπάρχει πόνος στην αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Εάν παρατηρήσετε κάποιο από τα παραπάνω συμπτώματα είναι ζωτικής σημασίας να αναζητήσετε αμέσως οφθαλμίατρο ώστε να αποφευχθεί μόνιμη απώλεια της όρασης.

Ο όρος ξηροφθαλμία δεν προσδιορίζει μια νόσο, αλλά κάθε διαταραχή της παραγωγής των δακρύων. Τα δάκρυα τα οποία παράγονται συνεχώς (βασική παραγωγή) και όχι μόνο αντανακλαστικά (ως μέρος της φυσικής άμυνας των οφθαλμών ή ως συναισθηματική αντίδραση) είναι απαραίτητα για την ανατομική και λειτουργική ακεραιότητα της εξωτερικής επιφάνειας των ματιών. Ο ρόλος τους στην ευκρίνεια της όρασης, όσο και στην ανοσία των οφθαλμών είναι σημαντικός. Κάθε διαταραχή στην βασική παραγωγή των δακρύων προκαλεί σοβαρά προβλήματα.

Μια μεγάλη σειρά νοσημάτων ή παθολογικών καταστάσεων ευθύνονται για την ξηροφθαλμία, που σήμερα πια αναφέρονται ως πάθηση της οφθαλμικής επιφάνειας. Η πάθηση είναι εξαιρετικά συχνή μετά την ηλικία των 40 ετών, συμβαίνει συχνότερα στις γυναίκες και είναι χρόνια.

Ποιά είναι τα αίτια της ξηροφθαλμίας

Στην υγιή οφθαλμική επιφάνεια η δακρυϊκή στιβάδα στην είναι ακέραια διασφαλίζοντας μέγιστη άνεση και τα επιθηλιακά κύτταρα του κερατοειδή ενυδατωμένα και σε οσμωτική ισορροπία. Στο ξηρό μάτι η δακρυϊκή στιβάδα είναι κατακερματισμένη και τα επιθηλιακά κύτταρα αφυδατωμένα και σε οσμωτική ανισορροπία. Η ελάττωση των δακρύων μπορεί να οφείλεται είτε σε αυξημένη εξάτμιση από διαταραχή της λειτουργικότητας των βλεφάρων και περιβαλλοντικούς παράγοντες, είτε σε μειωμένη παραγωγή από βλάβη των κυττάρων όπως και από φάρμακα

Διαταραχή της λειτουργικότητας των βλεφάρων οφείλεται σε:

Βλεφαρίτιδα

Ροδόχρου ακμή

Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες που προκαλούν ξηροφθαλμία είναι:

Ήλιος

Αέρας

Ξηρό κλίμα

Air-conditioning

Η μειωμένη παραγωγή δακρύων σχετίζεται με:

Σύνδρομο Sjögren

Αυτοάνοσα νοσήματα του συνδετικού ιστού (ρευματοειδής αρθρίτιδα, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, υποτροπιάζουσα πολυχονδρίτιδα)

Συστηματικές αυτοάνοσες αγγειίτιδες (οζώδης πολυαρτηρίτιδα, κοκκιωμάτωση Wegener)

Αυτοάνοσα νοσήματα των βλεννογόνων (ουλώδες πεμφιγοειδές)

Διαβήτη

LASIK

Εμμηνόπαυση

Πολλά συστηματικά ή τοπικά χορηγούμενα φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν ξηροφθαλμία:

Φάρμακα για την μείωση της αρτηριακής πίεσης

Αντι-αλλεργικά (αντι-ισταμινικά – αποσυμφορητικά μύτης)

Αντικαταθλιπτικά – Ηρεμιστικά

Αντισυλληπτικά

 

Ποιά είναι τα συμπτώματα της ξηροφθαλμίας

Τα συμπτώματα της ξηροφθαλμίας είναι πολλά και εξαιρετικά ενοχλητικά:

Κάψιμο

Αίσθηση ξένου σώματος

Βλεννώδεις εκκρίσεις

Ερεθισμός σε καπνό και αέρα

Ευαισθησία στο φως

Μη ανοχή φακών επαφής

Δακρύρροια

Θολή όραση

Κούραση μετά από μικρή περίοδο διαβάσματος

Επιδείνωση το τέλος της ημέρας ή μετά επίμονη εστίαση

Καθώς τα συμπτώματα είναι μόνιμα, πολλές φορές οδηγούν τους ανθρώπους σε απίθανο εκνευρισμό μέχρι και κατάθλιψη. Η ψυχολογική επιβάρυνση αυξάνεται όταν οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον δεν κατανοεί την κατάσταση.

 

Πώς γίνεται η διάγνωση της ξηροφθαλμίας

Ο οφθαλμίατρος με απλές εξετάσεις θα μετρήσει το ποσό των δακρύων (Schirmer test), τον χρόνο που τα δάκρυα μένουν πάνω στην επιφάνεια του κερατοεδή (χρόνος διάτασης προκερατείας στιβάδας) και θα διαπιστώσει με χρωστικές την καταστροφή των κυττάρων της οφθαλμικής επιφάνειας.
Ποιά είναι αντιμετώπιση της ξηροφθαλμίας

Η αντιμετώπιση της ξηροφθαλμίας περιλαμβάνει

Εξάλειψη παραγόντων επιδείνωσης

Ελαχιστοποίηση έκθεσης

Λίπανση οφθαλμικής επιφάνειας (τεχνητά δάκρυα)

Διέγερση παραγωγής δακρύων

Διατήρηση φυσιολογικής ωσμοτικότητας

Αναστολή φλεγμονής

Αποκλεισμός δακρυϊκών σημείων με πώματα

Μεγάλη σημασία έχει η αποφυγή ρευμάτων, η χρησιμοποίηση γυαλιών και το συχνό ανοιγοκλείσιμο των ματιών στον υπολογιστή ή το διάβασμα, ώστε τα δάκρυα να μην εξατμίζονται. Η οθόνη του υπολογιστή θα πρέπει να βρίσκεται πιο χαμηλά από τα μάτια. Χρήση υγραντήρων στο σπίτι ή το χώρο δουλειάς προσφέρει κατάλληλη υγρασία στα μάτια. Πολλές φορές τη μέρα τεχνητά δάκρυα είναι η βασική αντιμετώπιση. Η αναστολή της φλεγμονής με σταγόνες κορτιζόνης ή κυκλοσπορίνης είναι συχνά αναγκαία ώστε ο άρρωστος να απαλλαγεί από τα έντονα συμπτώματα. Πώματα (plugs) στα δακρυϊκά σημεία μπορούν να μπουν, ώστε και τα λίγα δάκρυα που παράγονται να μείνουν στο μάτι, αλλά αυτό θα γίνει μόνο αν έχει περιοριστεί η φλεγμονή.

Αυτονόητο είναι ότι αν η ξηροφθαλμία σχετίζεται με κάποιο νόσημα, το νόσημα θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με την κατάλληλη θεραπεία.

Τι είναι κερατόκωνος;

Είναι μια ασθένεια του ματιού, όπου ο κερατοειδής, γίνεται αδύνατος, ακολουθεί προοδευτική λέπτυνση, η οποία εξελίσσεται σταδιακά. Ο κερατοειδής προς τα εμπρός, γίνεται σε σχήμα κώνου. Αυτό προκαλεί παραμόρφωση και θόλωση της εικόνας. Συνήθως αυτή η ασθένεια είναι και στα δύο μάτια, αν και η σοβαρότητα μπορεί να ποικίλει μεταξύ των δύο ματιών. Ο κερατόκωνος προσβάλλει περίπου 1 στα 7000 άτομα. Η αιτία δεν είναι γνωστή αν και η γενετική προδιάθεση μπορεί να υπάρχει.

Ποια είναι τα συμπτώματα του κερατόκωνου;

Μπορεί να εμφανίζεται ως συχνή αλλαγή στα γυαλιά. Όταν η νόσος εξελίσσεται, η όραση επιδεινώνεται και δεν μπορεί να βελτιωθεί πλέον με γυαλιά. Επίσης προκαλεί παραμόρφωση της όρασης με πολλαπλές εικόνες, και ευαισθησία στο φως.

Ποια είναι η θεραπεία για τον κερατόκωνο;

Οι φακοί επαφής κάνουν μόνο για την αρχική φάση της ασθένειας. Σε προχωρημένους κερατόκωνους ο φακοί επαφής δεν μπορούν να βελτιώσουν την όραση ούτε να σταματήσουν την εξέλιξή τους. Η διασύνδεση κολλαγόνου είναι η μόνη θεραπεία για να σταματήσει την εξέλιξη του κερατόκωνου. Βασίζεται στην υπεριώδη Α (UVA, 365 nm) και την ριβοφλαβίνη. Αυτά αλλάζουν τις βιομηχανικές ιδιότητες του κερατοειδούς, αυξάνοντας την αντοχή του κατά σχεδόν 300%. Αυτή η αύξηση της αντοχής του κερατοειδούς έχει δείξει να σταματάει την εξέλιξη του κερατόκωνου σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αντιστρέψει τις αλλαγές που συμβαίνουν στον κερατόκωνο κατά 20 έως 30 τοις εκατό.

Τι είναι η διασύνδεση κολλαγόνου ή collagen cross linking;

Η διασύνδεση κολλαγόνου είναι μια μη χειρουργική θεραπεία για τον κερατόκωνο, που χρησιμοποιεί μια ουσία που ονομάζεται ριβοφλαβίνη και υπεριώδη ακτινοβολία (UVA, 365nm). Σε εκτεταμένες πειραματικές μελέτες, οι ερευνητές έδειξαν μια σημαντική αύξηση της αντίστασης του κερατοειδούς στην ασθένεια.

Ποιος είναι ο κατάλληλος υποψήφιος για διασύνδεση κολλαγόνου στον κερατόκωνο;

Ασθενείς με κερατόκωνο που εξελίσσεται τοπογραφικά.

Ελάχιστο πάχος του κερατοειδούς από 400 microns

Οι μέγιστες καμπύλοτητες να είναι <60 D

Καμία άλλη ασθένεια του κερατοειδούς

Οι ασθενείς να είναι ηλικίας άνω των 16 ετών

Πώς γίνεται η θεραπεία;

Η επέμβαση πραγματοποιείται υπό τοπική αναισθησία με οφθαλμικές σταγόνες. Το επιφανειακό επιθήλιο του κερατοειδούς απομακρύνεται, και τοποθετούμε την Ριβοφλαβίνη σε οφθαλμικές σταγόνες για 30 λεπτά πάνω στον κερατοειδή. Το μάτι στη συνέχεια εκτίθεται στην UVΑ για 30 λεπτά. Μετά τη θεραπεία, εφαρμόζεται και ένας φακός επαφής για την καλύτερη επούλωση του κερατοειδούς. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για νοσηλεία μετά τη θεραπεία. Ωστόσο, θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε κολλύρια και να ξεκουραστεί για 2-3 ημέρες.

Πότε μπορώ να επιστρέψω στην εργασία μου;

Η όρασή σας θα παραμείνει θολή για 2-3 ημέρες μετά τη θεραπεία. Έτσι, μπορείτε να εργαστείτε μετά από 3 ημέρες.

Πότε θα βελτιωθεί την όραση μου μετά την επέμβαση;

Η όρασή σας θα αρχίσει να βελτιώνεται σταδιακά μετά από ένα μήνα. Οι αλλαγές αυτές συνεχίζουν ακόμη μέχρι και ένα έτος μετά τη θεραπεία.

Θα εξακολουθώ να χρειάζομαι γυαλιά και τους φακούς επαφής μετά τη θεραπεία;

Ναι, η επέμβαση δεν αλλάζει την διαθλαστική δύναμη του ματιού. Γίνεται όχι τόσο για να καλυτερέψει η όραση αλλά για να ΜΗΝ χειροτερέψει.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της θεραπείας με την διασύνδεση κολλαγόνου;

Με αυτή την θεραπεία είναι γνωστό ότι μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη του κερατόκωνου αλλά οι ασθενείς θα συνεχίσουν να φορούν γυαλιά ή φακούς επαφής. Ο κύριος στόχος αυτής της θεραπείας είναι να σταματήσει την εξέλιξη του κερατόκωνου, και με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψει περαιτέρω επιδείνωση της όρασης και την ανάγκη για μεταμόσχευση κερατοειδούς.

Είναι μια σοβαρή λοίμωξη του κερατοειδή. Μικρόβια προσβάλλουν όχι μόνο την επιφάνεια αλλά και τις βαθύτερες στιβάδες (στρώμα) του κερατοειδή. Συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους που φορούν φακούς επαφής ή που ζουν σε αγροτικές περιοχές.

 

Ποια είναι τα αίτια του έλκους κερατοειδή

Όλα τα μικρόβια(ιοί, βακτήρια, μύκητες, παράσιτα) μπορεί να προκαλέσουν έλκος στον κερατοειδή. Τα περισσότερα όμως απ’ αυτά, για να εγκατασταθούν στο στρώμα, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια πληγή στην επιφάνεια, που συνήθως συμβαίνει από κακή χρήση φακών επαφής ή από τραυματισμό. Άλλοι παράγοντες που προδιαθέτουν σε λύση της συνέχειας της επιφάνειας του κερατοειδή και επομένως σε είσοδο και ανάπτυξη μικροβίων είναι η ξηροφθαλμία (διαταραχή δακρύων), η έλλειψη βιταμίνης Α  και η μακροχρόνια χρήση σταγόνων κορτιζόνης. Υπάρχουν όμως μικρόβια, που είναι σε θέση να περάσουν την ακέραιη επιφάνεια του κερατοειδή και να προκαλέσουν έλκος. Το πιο συχνό παράσιτο που προκαλεί έλκος κερατοειδή είναι η ακανθαμοιβάδα

 

Ποια είναι τα συμπτώματα του έλκους κερατοειδή

Κόκκινο μάτι

Πόνος στο μάτι

Αίσθηση ξένου σώματος

Δακρύρροια

Πυώδεις εκκρίσεις

Θολή όραση

Φωτοφοβία

Πρησμένα βλέφαρα

Ένα άσπρο ή γκρι στρογγυλό σημείο στον κερατοειδή, που είναι ορατό με γυμνό μάτι, εάν το έλκος είναι μεγάλο

 

Πώς γίνεται η διάγνωση του έλκους κερατοειδή

Ο οφθαλμίατρος σας θα διαγνώσει την ύπαρξη έλκους στον κερατοειδή με μια απλή εξέταση. Αν το έλκος έχει εμφανιστεί χωρίς να έχει προηγηθεί τραυματισμός ή χωρίς να έχει γίνει χρήση φακών η πιθανότητα να είναι βακτηριακό είναι μεγάλη και στις περιπτώσεις αυτές θα χρειαστεί καλλιέργεια εφόσον το έλκος είναι μεγάλο ή βρίσκεται στο κέντρο του κερατοειδή.

 

Πώς αντιμετωπίζεται το έλκος κερατοειδή

Αν το έλκος οφείλεται σε βακτήριο ίσως να μη φτάνει ένα κολλύριο του εμπορίου και να χρειαστεί να παρασκευαστεί ενισχυμένο κολλύριο αντιβιοτικού. Το αντιβιόγραμμα θα προσδιορίσει το είδος του αντιβιοτικού. Σε ορισμένες περιπτώσεις σοβαρού έλκους που το μικρόβιο επεκτείνεται στο εσωτερικό του ματιού μπορεί να χρειαστεί και αντιβίωση ενδοφλέβια.

Αν το έλκος οφείλεται σε μύκητα ή οξεοάντοχο βακτήριο θα χρειαστεί συνδυασμένη θεραπεία με κολλύριο και χάπι.

Σε περίπτωση έλκους από ακανθαμοιβάδα θα χρειαστούν ειδικά κολλύρια.

Μόλις η οποιαδήποτε λοίμωξη αρχίσει με την κατάλληλη θεραπεία να ελέγχεται, τότε σταγόνες κορτιζόνης μπορεί να χρησιμοποιηθούν ώστε η φλεγμονή που προκάλεσε το μικρόβιο να μειωθεί και να προλάβουμε την θόλωση ή την ουλή του κερατοειδή. Η χρήση της κορτιζόνης πρέπει να γίνει μόνο κάτω από στενή παρακολούθηση του οφθαλμίατρου, αφού είναι πιθανόν να αναζωπυρώσει το μικρόβιο.

Αν παρά τη θεραπεία δεν υπάρχει βελτίωση μέσα στις 5 πρώτες ημέρες ίσως χρειαστεί αλλαγή της θεραπείας.

Σε περιπτώσεις βαριάς λοίμωξης, όπου ο κερατοειδής κινδυνεύει να τρυπήσει ή έχει ήδη τρυπήσει, η  μεταμόσχευση του κερατοειδή μπορεί να δράσει θεραπευτικά.

Στα ερπητικά έλκη του κερατοειδή αρκεί η τοπική θεραπεία αλοιφής ακυκλοβίρης και δεν επιτρέπεται η χρήση κορτιζόνης.

 

Πόσο επικίνδυνο είναι το έλκος κερατοειδή

Τα μικρά, επιφανειακά και στην περιφέρεια του κερατοειδή έλκη δεν είναι επικίνδυνα για την όραση και αντιμετωπίζονται εύκολα. Τα μεγάλα, βαθειά και στο κέντρο του κερατοειδή έλκη είναι επικίνδυνα να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στην όραση και την ακεραιότητα του κερατοειδή, όπως:

Ουλή

Παθολογικά αγγεία(νεοαγγεία)

Αστιγματισμό

Τήξη

Η αμβλυωπία υποδηλώνει την χαμηλή όραση σε ένα από τα δυο μάτια, το οποίο κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής ηλικίας δεν ανέπτυξε κανονική όραση. Ένας άλλος όρος που χρησιμοποιείται για ένα μάτι αμβλυωπικό είναι «τεμπέλικο μάτι». Η κατάσταση αυτή είναι συχνή. Περίπου δύο με τρεις ανθρώπους στους 100 έχουν αμβλυωπία.

 

Ποια είναι τα αίτια της αμβλυωπίας

Το οπτικό σύστημα αναπτύσσεται συνεχώς κατά τα πρώτα έτη της ζωής μέχρι την ηλικία των 9 ετών. Για την ορθή ανάπτυξη είναι απαραίτητο και τα δύο μάτια να έχουν την ίδια όραση. Αν το ένα μάτι δεν βλέπει καλά τότε δεν χρησιμοποιείται και ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί μόνο την εικόνα από το μάτι που βλέπει καλύτερα ή που μπορεί να προσηλώσει με αποτέλεσμα να απενεργοποιείται ουσιαστικά το ασθενέστερο και να εγκαθίσταται σοβαρή και μόνιμη βλάβη που δεν μπορεί να διορθωθεί κατά την ενήλικη ζωή.

Τα αίτια της αμβλυωπίας είναι πολλά με κυριότερα την ανισομετρωπία (διαφορετική διάθλαση στα δύο μάτια με μεγάλο διαθλαστικό σφάλμα στο ένα π.χ μυωπία, υπερμετρωπία ή αστιγματισμός, τον στραβισμό και τον συγγενή καταρράκτη.

 

Ποια είναι τα συμπτώματα της αμβλυωπίας

Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα αφού με τα δυο μάτια βλέπουν ικανοποιητικά και δεν παραπονιούνται. Τα προβλήματα συνήθως γίνονται αντιληπτά στις μεγαλύτερες ηλικίες είτε από μια τυχαία εξέταση στον οφθαλμίατρο, όπου διαπιστώνεται χαμηλή όραση σε ένα οφθαλμό κατά τα άλλα φυσιολογικό, είτε γιατί εμφανίζονται συμπτώματα που οφείλονται σε κακή αντίληψη του βάθους και διαταραχή της στεροσκοπικής όρασης.

 

Ποια είναι η θεραπεία της αμβλυωπίας

Η καλύτερη στιγμή για να διορθωθεί η αμβλυωπία είναι κατά την παιδική ηλικία.

Προληπτικά αν το διαθλαστικό πρόβλημα, ο στραβισμός ή ο καταρράκτης αντιμετωπισθούν νωρίς η πιθανότητα να εγκατασταθεί αμβλυωπία ελαχιστοποιείται. Το κλείσιμο του καλού ματιού με καλή όραση πριν την ηλικία των 7 ετών βοηθά στην βελτίωση
της αμβλυωπίας. Αν η αμβλυωπία έχει ήδη εγκατασταθεί, τότε το κλείσιμο του ματιού που βλέπει καλά ώστε να το εξαναγκάζουμε να βλέπει και να χρησιμοποιεί την εικόνα του από το μάτι με χαμηλή όραση μπορεί να αναστρέψει την αμβλυωπία και να βελτιώσει την όραση. Αυτό όμως έχει νόημα να γίνει μέχρι την πρώιμη σχολική ηλικία (πριν το 7οέτος της ηλικίας)

 

 

Ένα παιδί που γέρνει το κεφάλι του ή που κλείνει το ένα του μάτι για να δει υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πάσχει από κάποια μορφή στραβισμού και πρέπει να ελεγχθεί από οφθαλμίατρο

To κριθαράκι ή κριθή είναι μια συχνή φλεγμονή του βλεφάρου, που εντοπίζεται στους αδένες που βρίσκονται στις ρίζες των βλεφαρίδων (αδένες Zeis και Mol) και προκαλείται από απόφραξη τους.  Εμφανίζεται σε κάθε ηλικία, από τη βρεφική ακόμα και συνήθως οφείλεται σε κακή υγιεινή των βλεφάρων ή διαταραχή της παραγωγής σμήγματος από τους αδένες. Τα συμπτώματα είναι πόνος, ερυθρότητα και διόγκωση στην άκρη των βλεφάρων. Πολλές φορές η κριθή επιμολύνεται από μικρόβια, οπότε παρατηρείται και πύον στην περιοχή της ερυθρότητας. Θερμά επιθέματα πολλές φορές τη μέρα με η χωρίς τη χρήση οφθαλμικής αλοιφής, που περιέχει κορτιζόνη και αντιβιοτικό, συνήθως φτάνουν για να υποχωρήσει το κριθαράκι. Η διάνοιξη του με μια μικρή αποστειρωμένη βελόνα οδηγεί σε πιο γρήγορη υποχώρηση. Ο καθημερινός σχολαστικός καθαρισμός των βλεφαρίδων προλαμβάνει την εκδήλωση κριθής.

Ανατομικά μιλώντας, η υαλοειδική κοιλότητα είναι ένα χώρος που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ματιού, ανάμεσα στον φακό και τον αμφιβληστροειδή, και είναι γεμάτη με ένα υλικό που μοιάζει με διαφανές ζελέ και ονομάζεται υαλοειδές υγρό. Με το πέρας του χρόνου, το ζελέ (υαλοειδές υγρό) αρχίζει να γίνεται περισσότερο υδαρές, με αποτέλεσμα το υαλώδες του ματιού να εκφυλίζεται, σχηματίζοντας διάφορες συμπυκνώσεις μέσα στο μάτι σε μορφή ταινιών ή κηλίδων. Τότε είναι που μπορεί να ξεκολλήσει από τα φυσικά του στηρίγματα στο εσωτερικό τμήμα του ματιού. Με την κίνηση του οφθαλμού, το ρευστοποιημένο αυτό υαλοειδές μετακινείται και απομακρύνεται σταδιακά απο το πίσω μέρος του ματιού, μέχρι να αποκολληθεί απο τον αμφιβληστροειδή και το οπτικό νεύρο – οπίσθια αποκόλληση του υαλοειδούς. Καθώς συμβαίνει αυτό, ο ασθενής βλέπει λάμψεις σαν αστραπές και μια ή περισσότερες μαύρες κηλίδες να κινούνται. Εάν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, τότε μάλλον πρόκειται για αποκόλληση του υαλοειδούς. Αυτή η οπίσθια αποκόλληση του υαλοειδούς, σαν αποτέλεσμα εκφύλισης του υαλοειδούς σχετιζόμενης με την ηλικία, είναι συχνό φαινόμενο σε άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών. Σε άτομα με υψηλή μυωπία εμφανίζεται σε μικρότερη ηλικία, διότι το υαλοειδές στις περιπτώσεις αυτές εκφυλίζεται νωρίτερα. Η αποκόλληση του υαλοειδούς δεν είναι επικίνδυνη από μόνη της, αλλά μπορεί να συνοδεύεται από σοβαρότερες καταστάσεις, όπως ρωγμές και αποκόλληση του αμφιβληστροειδή (ενός ευαίσθητου χιτώνα που καλύπτει την εσωτερική επιφάνεια του ματιού σαν μια «ταπετσαρία τοίχου» και παίζει το ρόλο του φωτογραφικού φιλμ, εάν θεωρηθεί ότι το μάτι είναι μια φωτογραφική μηχανή) ή υαλοειδική αιμορραγία. Οι σοβαρότερες αυτές καταστάσεις συνήθως συνοδεύονται από εμφάνιση πολλών νέων κινούμενων μαύρων σωματιδίων, εμφάνιση αστραπών (φωταψίες) που επιμένουν ή και από σημαντική ελάττωση της όρασης. Κάθε ασθενής με ανάλογα συμπτώματα, θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να επισκεφθεί οφθαλμίατρο. Εφ’ όσον διαπιστωθεί ότι υπάρχει όντως ρωγμή του αμφιβληστροειδούς, τότε συνιστάται άμεση εφαρμογή Argon Laser για να περιχαρακωθεί η υπάρχουσα η ρωγμή και να αποτραπεί ο κίνδυνος αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς. Σε περίπτωση αποκόλλησης του αμφιβληστροειδή απαιτείται χειρουργική αποκατάσταση από εξειδικευμένο χειρουργό.

Με τον όρο ραγοειδίτιδα περιγράφουμε κάθε φλεγμονή στο εσωτερικό του ματιού. Αν και ο ραγοειδής χιτώνας περιλαμβάνει μόνο την ίριδα, το ακτινωτό σώμα, την pars plana και τον χοριοειδή η φλεγμονή μπορεί να εντοπίζεται και σε άλλα τμήματα του εσωτερικού του ματιού, όπως το υαλοειδές, τον αμφιβληστροειδή ή το οπτικό νεύρο. Μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία,από την βρεφική μέχρι τα βαθιά γεράματα, ανεξαρτήτως φύλου. Μπορεί να αποτελεί εκδήλωση ενός συστηματικού νοσήματος ή να περιορίζεται αποκλειστικά στο μάτι. Η εξακρίβωση του αιτίου που την προκαλεί δεν είναι πάντα εφικτή και σε ποσοστό 30-40% χαρακτηρίζονται ως ιδιοπαθής ή άγνωστης αιτιολογίας. Επειδή στο ¼ περίπου των περιπτώσεων το αίτιο είναι κάποιο μικρόβιο το πρώτο που πρέπει να διευκρινίσουμε στη διερεύνηση μιας ραγοειδίτιδας είναι αν είναι λοιμώδης ή όχι. Οι διαγνωστικές εξετάσεις εξαρτώνται από τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της ραγοειδίτιδας και ποτέ δεν είναι γενικές και σταθερές. Ένας εκτεταμένος και αόριστος εργαστηριακός έλεγχος, πέραν του σημαντικού κόστους, μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένες εκτιμήσεις και τελικά λάθος διάγνωση. Η βαρύτητα, οι επιπλοκές και η τελική έκβαση εξαρτώνται από τη μορφή και το αίτιο της ραγοειδίτιδας. Δεν είναι όλες οι ραγοειδίτιδες σοβαρές και επικύνδυνες. Η θεραπεία είναι συνήθως απαραίτητη, αν και υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που θα περάσουν από μόνες τους, και μπορεί να είναι τοπική ή συστηματική ανάλογα με τον τύπο της ραγοειδίτιδας.

Τύποι της ραγοειδίτιδας
•Πρόσθιες (στο πρόσθιο τμήμα του ματιού). Αποτελούν περίπου το 40% των ραγοειδιτίδων

•Διάμεσες (στο ενδιάμεσο τμήμα του ματιού). Αποτελούν περίπου το 15% των ραγοειδιτίδων

•Οπίσθιες (στο πίσω τμήμα του ματιού). Αποτελούν περίπου το 30% των ραγοειδιτίδων

•Πανραγοειδίτιδες ή γενικευμένες (σε όλο το εσωτερικό του ματιού). Αποτελούν περίπου το 15% των ραγοειδιτίδων